Apo Sıleman

Onlar ancak böylece suskun içlerine yer-yurt bulabildiler.

Eskiler gibi yaşadığı tufanı beraber götürmeyecekti o. Kırmanciye sustu bir dönem, Pepo güneşe ve zamana konuştu. Sonra Apo Sılaman konuştu, kurdun kuşun kalbi için.

Biz, o zamandan bu zaman mihman sanmıştık, sonra anladık ki kâbusundan geçtiğimiz hiçbir rüya geçmiyor, “suskun yaralar” geçmedikçe. Yani kendi olmanın dışı, yani duvar gibi, yani tunç gibi, yani el gibi. Geçit vermeyen yaralar. Çiçeğin yarası bile kanar, yeni çıkan bir başka çiçekte.

Bir başka hayata kapanmakta yetmiyor. İnsan başkasının yarasında dinlenmiyor, kendi yarasında dinlenmemişse bir kere.

“O sular, o atlar ülkesi” bir daha Kırmanciye olmayacak. Öksüz kalan kılamlar kendileriyle kalacak.

Apo Sıleman
Pazın verildiği, ikrarın kurulduğu
Dengebej zamanlarda yaşadı
Kırmanciye o zaman asrın işleğiydi
Kalbine kazıdığı bir hatıraydı sehaydar

İki odalı bir tarihe sığındı
Dut altında bir tabureyi yar bildi
Dünyaya sığmayan bir hayatı
İçine sığdırdı Apo Sıleman

Keman içinde geçti o Süleyman
Artık susmaz, dile gelir zaman
Aslında garibandı, fidandı, her daim kılam

Apo Sılaman göçüp gitse de
Bir kere kendisiyle oturmamışsan
Geçmiş geçmez bu dünyadan

Uğurlar olsun””

Kemal B. Cemgil, Berlin, 14.12.2019